Autokefalnost srpske crkve

Srpska pravoslavna crkva je 1219. godine postala autokefalna. Do tada je bila dio Carigradske patrijaršije. Konačno izvojevanje samostalnosti i ujedinjavanje srpskih zemalja za vreme Stefana Nemanje (1113—1199) i njegovih nasljednika predstavljaju najznačajniju prekretnicu u crkvenom razvitku Srba. Crkvenu autokefaliju će postići treći sin Stefana Nemanje, sveti Sava (Rastko Nemanjić). Opšte političke prilike na Balkanu olakšale su razvoj u tom pravcu. Posle 1204. godine sjedište vizantijskog cara i patrijarha nalazilo se u Nikeji.

Sveti Sava se zaputio u Nikeju, s misijom da crkveni položaj srpskih zemalja dovede u sklad sa državnom samostalnošću i političkim položajem. vjerovatno su politički interesi navodili cara i patrijarha da izađu u susret srpskim težnjama. Kao rezultat pregovora osnovana je u Srbiji autokefalna arhiepiskopija čiji se arhiepiskop imao birati i posvećivati u zemlji. Vrhovna vlast Carigradske patrijaršije je simbolički zadržana i dolazila je do izraza u pominjanju vaseljenskog patrijarha u bogosluženju. Za prvog arhiepiskopa je 1219. godine u Nikeji postavljen i posvećen sam sveti Sava, brat srpskog kralja Stefana Prvovenčanog (1217—1228). Osnivanju srpske arhiepiskopije ogorčeno se suprotstavio ohridski arhiepiskop Dimitrije Homatijan, ali bez upeha.

1 UVOD 3
2 Sticanje autokefalnosti 4
3 Uređenje Crkve 10
4 Savino Zakonopravilo 13
5 ZAKLJUČAK 16
LITERATURA 18