Proučavanje književnosti pod uticajem fenomenologije

Fenomenologija je pravac u istraživanjima književnosti koji se izvodi iz fenomenologije Edmunda Huserla. Obično se povezuje s radovima Romana Ingardena, koji se odnose na način postojanja i saznavanja književnog dela kao i stvaralačke komunikacije takozvane škole iz Konstance i angloameričke škole „čitalačke reakcije“. Shvaćenu na svoj način, fenomenologiju je koristio i Gaston Bašlar u proučavanju poetskih slika, a posle njega takozvana Ženevska škola: prvo njeni utemeljivači - Marsel Rejmond i Albert Begen, a zatim i njihovi učenici - Žorž Pule, Žan Pjer Rišar, Jan Starobinski, kao i Džozef Hilis Miler pre nego što je postao dekonstruktivista. Fenomenologijom se, dok ga nije preokupirao marksizam, bavio i Žan-Pol Sartr, autor Imaginacije čiji podnaslov glasi Fenomenološka psihologija imaginacije, kao i rasprave Šta je književnost? u kojoj je čitaocu priznata uloga zajedničkog tvorca književnog dela. Dosta pažnje književnim pitanjima posvetio je i Moris Merlo-Ponti, autor Fenomenologije percepcije i brojnih eseja o umetnosti.

Osnovna fenomenološka teza glasi: sve ono što se pojavljuje u svetu ima smisao zahvaljujući činu svesti. Moramo pokušati da stvarno pođemo od stvari upravo onakvih kakve se prikazuju i kakve se pojavljuju i da pri tom ostanemo kod tog prikazivanja ne upuštajući se ni u kakve spekulacije.

UVOD 3
1 Huserlov fenomenološki pristup 4
2 Teorija književnosti Romana Ingardena 8
3 Fenomenologija poetske slike – Bašlar i ženevska škola 9
4 Estetika i recepcija 10
4.1 Izer i Jaus 10
4.2 Merlo-Ponti 12
ZAKLJUČAK 14
LITERATURA 15