U skladu sa zakonskim odredbama o pravima građana u sektoru socijalnog razvoja, ustanove u oblasti javnih službi, mogu se klasifikovati u tri grupe:

• one koje su zakonom definisane kao obavezne i stoga nužno dostupne pod približno jednakim uslovima svim građanima odnosno ciljnim grupama;
• one koje se mogu definisati kao civilizacijska tekovina i kao takve standardne, poželjne/konstantne/uobičajene u tkivu grada, iako zakonski neobavezne; i
• one koje se određuju kao elitne, unikatne i znatno uvećavaju nivo urbaniteta i socio-ekonomskog i kulturnog identiteta grada odnosno naselja.

Normativi i standardi za pojedine klase/grupe ustanove definišu se u odnosu na stepen njihove obaveznosti. Standardi i normativi diferenciraju se na sledeći način:
• Za obavezne sadržaje definišu se jedinstveni standardi i normativi (primer: osnovne škole ili ambulante/domovi zdravlja);
• Za standardne sadržaje utvrđuju se minimalni standardi i normativi koje je obavezno ispuniti da bi se aktivnost/sadržaj mogao organizovati (srednja škola, obdanište);
• Gradska uprava odnosno lokalne vlasti i zainteresovani akteri/investitori utvrđuju zahtevani nivo kvaliteta za treću kategoriju elitnih, nestandarnih, unikatnih sadržaja.

1 UVOD 3
2 Muzeji kao elitne javne ustanove 5
3 ZAKLJUČAK 11
LITERATURA 13