Sistemska porodična terapija u radu sa decom sa poremećajem u ponašanju

Porodična terapija (koja takođe nosi naziv terapija za parove i porodice, odnosno porodična sistemska terapija), jeste grana psihoterapije koja se primenjuje u radu sa porodicama kao i parovima koji žive u zajednici, da bi uspešno negovali promene i razvoj u svojim međusobnim odnosima. Temelj porodične terapije predstavlja osnovna ideja da je porodica jedna interaktivna jedinica na koju utiču generacije predaka, i koja operiše skupom ujedinjenih principa, sa idejom da je celina veća od sadržine njenih delova. Ova vrsta terapije teži da gleda na promene kao na sistem interaktivnih odnosa između članova porodice, naglašavajuci odnose u porodici kao veoma važnim faktorom za psihološko zdravlje svih njenih članova.

Za porodičnu terapiju, kao posebnu stručnu praksu u okviru zapadnih kultura, može se reći da vodi svoje poreklo u organizovanim pokretima socijalnog rada, koji su se razvijali u Engleskoj i SAD-u. Kao grane psihoterapije, njeni koreni mogu da se prepoznaju u kasnijem periodu, do ranog XX veka, pojavom pokreta za vaspitanje deteta kao i bračnih savetovališta. U novije vreme, evoluciju porodične terapije možemo da pratimo kroz razvoj ključnih teorija i pristupa u ovoj vrsti terapije, a koje su zastupali Bouen, Satir, Minucin, MRI grupa u Palo Altu i Milanska grupa u Italiji.

UVOD 3
Poremećaji u ponašanju i sistemska porodična terapija 4
ZAKLJUČNA RAZMATRANJA 6
LITERATURA 7