Savremeni čovek suočen sa besmislom postojanja u književnosti apsurda

Drama apsurda - (grč. drama; lat. absurdum - nemoguće) predstavlja dramski rod koji je nastao sredinom dvadesetog veka. Rodonačelnici ovog žanra su Beket, Jonesko, Žene, Adamov. Nastaje u posleratnoj klimi, a ima korene u filozofiji egzistencijalizma, čiji su bitni postulati: nepostojanost vrednosti, odsustvo komunikacije, dvosmislenost osećanja, otuđenost - apsurdnost egzistencije.

Teatar apsurda se pojavljuje kao krajnje ostvarenje teatarskog modernizma – kao visoki modernizam autorefleksivnog umetničkog jezika. Drama apsurda u potpunosti je napustila zakonitosti klasične drame stare preko dva milenijuma. Naziv je i proistekao iz njene sadržine: apsurdni su joj likovi, apsurdne su situacije, iskazi su apsurdni. Apsurd je proizvod načina kazivanja ili prikazivanja u kome se ne otkriva nikakav smisao, odnosno nameće se besmisao - ono što je kazano ili prikazano je čista besmislica, odnosno ruganje smislu iz apsurdnih slika se ne može dokučiti ništa jer su one same po sebi apsolutni besmisao. Apsurdno kazivanje, slike i likovi predočavaju nelogičnost, nerazboritost, nerazumnost i ludilo sveta i života. Anti-drama je potpuna suprotnost klasičnoj drami jer redukuje ili potpuno ignoriše sve one strukturne elemente koji čine dramu. Jedini dramski elementi su likovi i scena na kojoj deluju; nema radnje, te osnovne supstance drame, ni početkani trajanja ni razrešenja; nema sukoba koji doprinose razvijanju radnje i ispoljavanje junaka; nema jasnog vremena, onog društvenog; nema karaktera - likovi nisu individualizovani ni tipizirani; oni su antiheroji, ne zna se ko su, ni odakle su, ni šta žele.

UVOD – drama apsurda 3
1 Stranac, egzistencijalizam i apsurd 4
2 Semjuel Beket i poetika apsurda 7
ZAKLJUČAK 11
LITERATURA 13