Razvoj širokočelnog otkopavanja u rmu banovići jama Omazići - ij

Otkopavanje uglja u podzemnoj eksploataciji od davnina je predstavljalo jedan od glavnih problema kod projektovanja podzemnih rudnika (jama), kako sa tehnološkog aspekta tako i sa organizacije radova na dobijanju.

U novije vrijeme sve više je potreba za podzemnu eksploataciju zbog izrazitih dubina rudnih ležišta, reljefa terena i ostalih parametara koji zahtijevaju podzemno otkopavanje rude.

Raznovrsnost ležišta uglja podrazumijeva i niz tehničkih rješenja vezanih za dobijanje uglja , kao i ostalih mineralnih sirovina koje mogu da se eksploatišu ovom granom rudarstva. Razvijanje tehničkih riješenja u novije vrijeme u mnogome je pomoglo da se rudarstvo, kao privredna grana održi na zavidnom nivou sa tendencijom brzog razvoja.

Sva rješenja koja se primjenjuju na dobijanju i pored njihove tehničke i tehnološke opremljenosti, nisu sama po sebi namijenjena za sve tipove ležišta i projektovane metode otkopavanja, takođe i sam njihov izbor podrazumljeva dobro poznavanje rudarsko – geoloških uslova u samom ležištu, kao i sami zahtjevi tržišta za povećanim kapacitetima.

U RMU Banovići, jama "Omazići" od 1959 god. primjenjuje se „Radinska“ širokočelna otkopna metoda sa zarušavanjem krovine. Za ovaj tip ležišta, odbrana je kao najprihvatljivija s obzirom na uvjete ležišta i na debljinu ugljenog sloja koji se kreće i do 15 m. S obzirom na iskusta sa mehanizovanim širokočelnim dobijanjem koja su se odvijala u 70-tim godinama, ova metoda dala je pozitivne rezultate, a na bazi toga da mehanizovane širokočelne metode sa samohodnom podgradom nisu bile u potpunosti prilagođene ovim tipovima ležišta. Za to vrijeme, možda i jeste bila najprihvatlljivija, ali sa povećanom potražnjom za mineralnom sirovinim, dolazi do toga da ova metoda okopavanja sa svojim ciklusima i dosta složenom organizacijom rada ne može u potpunosti da odgovori zahtjevima tržišta.