Maturski, maturalni, seminarski, diplomski i master radovi iz književnosti
Savrijemeni roman Hispanske Amerike rađa se četrdesetih godina ovog vijeka. Datum nije slučajan. Završetkom građanskog rata u Španiji, intelektualna elita te zemlje odlazi u izgnanstvo i naseljava zemlje Latinske Amerike, u kojima će u značajnoj mjeri doprinijeti procvatu kulturnog i intelektualnog života. S druge strane, svijetski rat donijeo je potpunu izolaciju Latinske Amerike od Evrope čija su se umetnička stremljenja i inovacije do tada budno pratili. Drugi svijetski rat, osim toga, za mnoge je latinoameričke zemlje značio nagli industrijski razvoj, ekonomski procvat i blagostanje pošto su Sjedinjene Američke Države sa cjelokupnom privredom usrijedsređenom na rat u Evropi i na Pacifiku, bile prinuđene da uvoze veliki broj proizvoda. Gradovi se naglo razvijaju kao urbane srijedine, stvara se i jača radnička klasa, organizuju sindikalni pokreti. Razvijaju se i srednji slojevi društva, do tada manje prisutni u latinoameričkoj svakodnevici, tako da se stalno povećava i krug potencijalnih čitalaca, prijethodno ograničen isključivo na elitu. To ne znači da broj nepismenih i dalje nije zastrašujući, ali to je samo jedna od brojnih protivriječnosti razvoja ovog kontinenta. To je doba kada najveći esejisti ovog kontinenta postavljaju suštinsko pitanje šta je to biti Meksikanac, Argentinac, Čileanac itd., pokušavajući da problem nacionalne pripadnosti i identiteta postave na filozofske osnove. Postepeno se prevazilaze živopisnost i prevlast prirode u romanima, a pogotovu naivne političke poruke. Nacionalni identitet u književnim djelima ne traži se više u slikovitim i bogatim opisima prirode ili u egzotičnim nacionalnim tradicijama. Težnja za univerzalnim donijela je novom hispanoameričkom romanu sposobnost da se ravnopravno uključi u zapadnu civilizaciju i kulturu, zrelošću u sagledavanju društvene i političke situacije svojih zemalja, kao i stalnim pokušajima da se preispita roman i njegove strukture kao srijedstvo umijetničkog izražavanja, da se preobrazi jezik književnog djela. Za savrijemeni hispanoamerički roman vezuju se i termini koji su, ipak specfični: »čudesni realizam« (realismo maravilloso), »čarobni realizam« ili »magičm realizam« (realismo magico) i »fantastični realizam« (realismo fantastico). Napominjem da su specifični, iako su neki od njih primjenjivani i na djela autora iz drugih zemalja i sa drugih kontinenata, iz prostog razloga što u kontekstu razvoja hispanoameričkog romana ovi pojmovi dobijaju posebno značenje. Kritičari se još uvek spore na planu preciznog definisanja svakog od ovih pojmova.
Magijski realizam u romanu "Sto godina samoće"
Gabrijel Garsija Markes svakako je najistaknutiji prijedstavnik novog hispanoameričkog romana. Njegov roman, Cien anos de soledad (Sto godina samoće), objavljen 1967. godine, smatra se jednim od najboljih dostignuća u domenu proznog izraza, ne samo u Hispanskoj Americi već i šire. Sa stanovišta narativne tehnike Garsija Markes se vratio najčešćem i najjednostavnijem vidu narodnog pripovijedanja. Nije slučajno jedan od najvećih teoretičara proznog izražaja u španskom govornom području, Rikardo Guljon (Ricardo Gullon) za studiju o djelu ovog pisca odabrao naslov »GM ili zaboravljeno umijeće pripovedanja« . Istovrijemeno se Garsija Markes smatra jednim od najistaknutijih prijedstavnika magičnog realizma.
Pod magičnim realizmom u slučaju Garsija Markesa podrazumijevali bi smo umijetnost prevazilaženja prvog plana istorijskih događaja u cilju otkrivanja naboja mašte i kolektivnih priča koje u njih ubacuje čovjek kroz generacije. Njegov je svijet magičan zato što je stvaran, da nije magičan, jednostavno bi bio nestvaran i njegovi romani bi bili samo „pesnički“ ili fantastični, u smislu djela mađioničara i autora naučne fantastike.
Roman hronološki prati porodica Buendía i istoriju mitskog sela Macondo iako naslov knjige direktno upućuje na to radnja romana traje stotinu godina, ona zapravo nije strogo ograničena u tom vrijemenskom periodu, i mnogi kritičari se slažu u tvrdnji da je "sto godina" upotrijebljeno kao metafora. Ova neodređenost vrijemena pridonosi tumačenju vrijemena na način svojstven samom romanu, u kojem se isprepliću pomisli i utisci da se vrijeme ponavlja, mijenja brzinu, ili potpuno prestaje teći u različitim dijelovima priče, i da se svi događaji na neki način zbivaju istovrijemeno. Kao i mnogi drugi Márquezovi romani, "Sto godina samoće", je sebi svojstvenog žanra, u kojem su kombinovani elementi romantike, istorije i fantastike. Djelo obiluje metaforama i ironijom, te je savršeno oblikovano na temeljima magijskog realizma.