Jezik kao orudje moći

Ljudski jezik, kao način sporazumevanja, ima socijalnu prirodu - jezik je “sistem društveno-uslovljenih znakova čija je osnovna funkcija komuniciranje i uopštavanje” , dok govor nastaje u okviru jezika kao njegov oživljeni deo. Govor je “individualna realizacija jezika koja je uvek drugačija i zavisi od uzrasta, psihičke konstitucije, kulturnog nivoa i drugih komponenti svakog čoveka ponaosob i u svakoj prilici posebno”. Govor (jezik) je jedan od determinišućih činilaca opšteg razvoja deteta; posebno je provokativno pitanje društvenog uticaja na razvoj govora i, odatle, praktičnih implikacija na vaspitno-obrazovni proces. Govor je temelj veštine početne pismenosti - čitanja i pisanja. Receptivni jezik se odnosi na jezik koji dete prima slušajući (ili čitajući), dok je ekspresivni jezik onaj kojim se dete služi kada govori (piše).

Moć reči, izražavanja, informisanja i uveravanja, utemeljena je u psihičko - manifestacionim aspektima ljudskog ponašanja te stoga horizonti saznajnih mogućnosti gotovo da nemaju granica. Vitalna potreba savremenog društva jeste komuniciranje, odnosno poruka (informacija). Informacija može da služi obaveštavanju, kontrolisanju i manipulisanju građana, zavisno od ciljeva onih koji je saopštavaju.

UVOD 3
1 Jezik i komunikacija 4
2 Komunikacija, javnost i mišljenje 5
3 Moć reči i psihologija gomile 9
ZAKLJUČAK 11
LITERATURA 13