Esejizam Virdzinije Vulf

Virdžinija Vulf je od ključnih autorki narativnog modernizma i osnivačica feminističke književne kritike. Virdžinija Vulf pripada onim spisateljicama XX vijeka koje su odigrale presudnu ulogu u oblikovanju tokova moderne književnosti, koji su stvarali intelektualnu klimu jednog vremena. Dala je lični pečat sudbini žene u atmosferi društvenog sloja kojem je pripadala. Zbirke kritika i eseja Vulfove su bile veoma uticajne, bar od 70-ih godina. U njima je zasnovala feminističku književnu kritiku, a ton u njima varira: s jedne se strane pojavljuju, faktografski zasnovana, lamentiranja o zapostavljenosti žena i njihovoj onemogućenosti u umjetničko-kreativnim procesima; s druge strane pak Vulfova insistira da je “ženska”, kao i “muška” umjetnost zapravo androgina, pa je sloboda izražaja ženskog iskustva i percepcije svijeta marginalna: pravi umjetnik nadrasta pol.

Svako ko je makar površno upoznat sa radom Virdžinije Vulf reći će o njoj, bez razmišljanja, da pripada jednom književnom pravcu (ili pre epohi) koji se zove modernizam i da njene romane karakteriše revolt protiv realizma, tj. da su oni nešto sasvim suprotno romanima realizma, nešto suptilno, fluidno i neuhvatljivo, poput snova i fantazija, i da se bave potpuno drugačijim temama. Virdžinija Vulf veoma kritikuje svoje savremenike koji pišu u tom maniru. Međutim, ona nigdje ne kaže da realnost ne treba da bude tema književnosti. Upravo o tome ona piše; stvarnost, život, osvajaju nas na svakoj stranici njene proze.