Ekonomski ciklusi

Maturski. seminarski i diplomski radovi iz ekonomije: menadzment, marketing, finansija, elektronskog poslovanja, internet tehnologija, biznis planovi, makroekonomija, mikroekonomija, preduzetnistvo, upravljanje ljudskim resursima.

Cilj ovog seminarskog rada jeste, naglašavanje da ekonomija jedne zemlje ne predstavlja statičnu cjelinu. Upravo suprotno ekonomija je veoma dinamična kategorija čak ponekad možemo reći da predstavlja i kaotičnu osobinu svake moderne države koja se upušta u bilo kakve ekonomske odnose sa drugim subjektima.

U narednom izlaganju namjeravam dati detaljna objašnjena o ekonomskim ciklusima jedne ekonomije, koji predstavljaju okosnicu svih poslovnih, monetarnih i robnih kretanja.

DEFINISANJE EKONOMSKIH CIKLUSA

Da bi smo mogli pratiti i u cjelini razumjeti problematiku ekonomskih ciklusa, znacajno je da na pocetku objasnimo sta se pod tim pojmom podrazumijeva, najkrace receno, ekonomski ciklusi su određeni zaokreti (pad, rast, stagflacija) u ukupnim rezultatima poslovanja ekonomije jedne zemlje (drustveni proizvod, zaposlenost, proizvodnja). Ti privredni zaokreti obicno traju između 2 i 10 godina i glavna im je karakteristika sto imaju rasprostranjenu ekspanziju ili konstrukciju (zastoji, ukočenost, ili neke druge negativnosti) u mnogim sektorima privrede.

Ekonomski ciklusi rezultat su nemirnih uslova poslovanja i poremecaja koji se tim povodom javljaju. Za svaku nacionalnu privredu prioritetan zadatak je uspostavlanje i održavanje njene ekonomske stabilnosti. To je uvijek bilo veoma aktualno i prioritetno pitanje svake nacionalne ekonomije.

Na nižem stupnju razvoja robno-novcane privrede privredni porernecaji najcesce su bili parcijalni, lokalno ograniceni. Oni su, do prve cetvrtine XIX stoljeca, zahvatali samo pojedinačno privredne grane ili samo pojedine dijelove drustvene reprodukcije. Na primjer , novcane krize nastajale su zbog prekida u placanjirna, uslijed cega su propadali brojni proizvodaci, trgovci i bankari. Trgovacke krize bile su ogranicene na pojedine trgovacke centre i uglavnorn su bile povezane s teskocarna u vanjskoj trgovini. Novcane i trgovacke krize nisu zahvatale cjelovit ekonornski proces i u njiihovom javljanju nije bilo neke pravilnosti.
Prva kriza koja je zahvatila cjelinu ekonomskog procesa desila se 1825. godine u Engleskoj. Ona se manifestirala kroz velike poremecaje u prometu roba. Tržišta roba su prepuna, robe se nisu prodavale, gotov novac je postajao nevidljiv, krediti su nestajali, fabrike stajale, radnici ostajali bez posla, bankarstvo propadalo itd. S obzirom na nacin kako su se manifestirale, ove krize su nazvane krizama hiperpodukcije (prevelike proizvodnje).
Istorija ekonmskih kretanja pokazuje da su neke faze, narocito kada je rijec o fazi depresije, postajale sve duže i razornije, da bi svoj maksimum dozivjele 30ih i 40ih godina XX stoljeca. Najnizi nivo privredne aktivnosti u svijetu ostvaren je za vrijeme velike ekonomeke depresije ili kako se često zove velike ekonomeke krize, koja je trajala od 1929. do 1933. godine. U periodu poslije Drugog svjetskog rata nije bilo teko velikih depresija. To su bili razlozi mnogim ekonomistima da sa više optimizma posmatraju buduća privredna kretanja, taj optimizam zasnovan je na radovima Keynsa i kejnzijanaca, koji su toliko doprijenili upoznavanju prirode ekonomskih ciklusa da savremena država sa svojim instrumentima koji joj stoje na raspolaganju i čija je uloga u privredi pojačana, može vodoti veoma uspješnu borbu protiv ekonomskih ciklusa ( depresije i inflacije).