Descartesov racionalizam - filozofija

Maturalni i diplomski radovi iz biologije,filozofije , ekologije, fizike, geografije, Istorije i hemije.


Učenja triju velikih mislilaca 17.stoljeća, Descartesa, Spinoze i Leibniza, koja ćemo ovdje izložiti, svrstali smo pod zajednički naziv i određenje racinalističke filozofije.Međutim, to spoznajno teoretsko određenje njihovih filozofskih koncepcija i sistema ne iscrpljuje potpuno čitav kompleks problematike, što je predmet proučavanja i naučavanja tih triju filozofa i učenjaka, ve to određenje obuhvaća i postavlja samo jedan od osnovnih momenata njihova učenja, u kojem se osnovne postavke filozofije Descartesa, Spinoze i Leibniza toliko dodiruju i podudaraju, da ih s te strane možemo obuhvatiti pojmom racionalizam. U općem smislu racionalizmom nazivamo onaj pravac u teoriji spoznaje, koji, bez obzira na to, da li osjetno iskustvo kao jedan od izvora i oblika naše spoznajne stvarnosti odbacuje ili ne, smatra da je objektivnu stvarnost moguće spoznati samo mišljenjem, to jest, da je spoznaja dana jedino u našem umu, razumu, intelektu. Kažemo da se sa stanovišta racionalizma osjetno iskustvo kao jedan od izvora i oblika spoznaje ne mora nužno odbacivati, jer na primjer sam Descartes, iako u osnovi racionalistički mislilac, daje pravo logično određenje pojma iskustva, bavi se eksperimentiranjem, cijeni empirijsku spoznaju i čisto se poziva na iskustvo, a isto se tako i Lebniz bavi prirodnonaučnim istraživanjem i kod toga na ovaj način stoji na pozicijama empirizma. Međutim, filozofska učenja ovih triju filozofa u mnogočemu se međusobno i razlikuju. S jedne strane oni žive, djeluju i filozofiraju u različitim društvenim sredinama i to u rasponu od preko jednog stoljeća, pa su njihova učenja filozofski odrazi različitih društvenih, političkih, ekonomskih i ideoloških prilika, situacija i atmosfera u zemljama, gdje se uglavnom odvija njihovo djelovanje. Desacartes u Francuskoj i Nizozemskoj, Spinoza u Nizozemskoj i Leibniz u Njemačkoj. Međutim postoji filozofska veza među filozofskim učenjima, ne samo u smislu teorijskog kontinuiteta, nego i povijesno-društvene određenosti, gdje je u totalitetu povijesnog i teoretskog predmetnog razvitka svaki pozitivni stupanj eo ipso nužna osnova progresa filozofske i naučno spoznajne misli i ljudskog društvenog samoosvješćivanja uopće. Proučavajući povijest filozofije, radi se o tome, da se sagleda i spozna ta unutrašnja veza i kontinuitet spoznaje, izgrađeni na osnovi relativne samostalnosti procesa teoretskog razvitka, a filozofije posebno. Prilazeći pojedinim misaonom epohama kao jednom momentu cjeline, u kojoj se predmet spoznaje nužno postavlja, izgrađuje i dokučuje, da bi na idućem stupnju dobio svoje drugo teorijsko i povijesno praktično osvjetljenje i određenje...

SADRŽAJ

Uvod 2
Rene Descartes (1596-1650) 4
Descartesova filozofija 5
Praktična i jasna upravljanja duhom u istraživanju istine 8
Rasprava o metodi 10
Osnovi filozofije 12
Meditacije o prvoj filozofiji 16
Zaključak 18