Analiza filma Do poslednjeg daha

Žan-Lik Godar bio je filmski kritičar, režiser, ali i povremeni glumac, rodio se 1930. u Parizu a 1954 je snimio svoj prvi film. Do 1990 je snimio oko šezdeset kratkometražnih i dugometražnih filmova a objavljena je i knjiga tekstova o filmu Jean-Luc Godard par Jean-Luc Godard. Godar je jedan od začetnika francuskog novog talasa, a na taj način i filmskog modernizma na području repertoarnog filma. Iako rođeni Parižanin, proveo je život na relaciji Francuska - Švajcarska. Imovinsko stanje njegovij roditelja omogućilo mu je kvalitetno obrazovanje u Nionu, u Švajcarskoj, a između svoje dvadesete i dvadeset druge studira na Sorboni, u Parizu, gdje je diplomirao na etnologiji.

Ali, Godar je više svoga vremena provodio posvećen filmu nego studijama, pa je mnogo vremena provodio u kinoteci Cinematheque Francaise i filmskom klubu Cine-club du Quartier Latin, potpuno zaokupljen filmom. U to vreme je ostvario zbačajna prijateljstva sa Andreom Bazenom, zatim su tu Fransoa Trifo, Klod Šabrol, kao i Erik Romer i Žak Rivet. S njima je 1950. pokrenuo filmski mjesečni časopis La Gazette du Cinema (koji je stigao do svega četvrtog broja), i u njemu je pisao kritike i tekstove, potpisujući se imenom Hans Lukas, što je njemačka verzija njegovog imena Žan-Lik.

Godar se smatra najplodnijim i u stilski najradikalnijim režiserom među prijedstavnicima novog talasa. Snimio je više od četrdeset igranih filmova, nakon filma „Do poslednjeg daha” (1960), intenzivno sarađujući sa Raulom Kutarom koji je bio direktor fotografije u većini tih filmova.