Životni model u socijalnom radu

Dugi niz godina teorija i praksa socijalnog rada nedovoljnu pažnju posvećivala je interakcijama, transakcijama, relacijama koje se odvijaju u socijalnom okruženju korisnika i utiču na sadržaj i intezitet potreba, kao i na kapacitete da se one zadovolje. Pod uticajem medicinskih nauka osnovni cilj socijalnog rada ogledao se u „lečenju” društveno neprilagođenih, čije disfunkcije i dezorganizacije primarno poreklo imaju u sferi ličnog.

Terminologija preueuzeta iz medicine (anamneza, dijagnoza, terapija, tretman...) nije bila samo izraz nerazvijenosti pojmovno-kategorijalnog aparata, već i pokazatelj sadržaj a i ciljeva socijalnog rada. Potrebe i problemi tumačeni su sa pozicija linearnih pristupa, jednosmernih reakcija zasnovanih na uzrocima i posledicama. Sa pojavom ekološko-sistemskih teorija, relacije između čoveka i okoline posmatraju se u odnosima recipročnosti, cirkularnosti, razmena, kontinuiranih psiholoških, fizioloških, sredinskih procesa i događaja koji utiču i preoblikuju jedni druge.

Potrebe i problemi proizvodi su različitih životnih transakcija koje svoja ishodišta nemaju isključivo u sferi personalnog, već i sredinskog, u pritiscima iz okruženja, interpersonalnim relacijama. One se mogu zadovoljiti, odnosno otkloniti kroz procese prilagođavanja između čoveka i okoline, uzajamanog rasta i razvoja, kroz razvijanje različitih sistema podrške.

UVOD 3
1 Prevazilaženje kategorija u postmodernom socijalnom radu 4
1.1 Odlike postmodernog pristupa 4
1.2 Prevazilazenje kategorizacije 5
2 Integrišući socijalni rad i celovito sagledavanje potreba korisnika 7
2.1 Intervencije na nivou korisnika 9
2.2 Usmerenost na osobu 9
ZAKLJUČAK 11
LITERATURA 13